nr. 24, 26-9-2020
Lakmoes
Voor mijn recentste feitenoverzicht (https://marianmaaskant.nl/feitenoverzichten.html) las ik artikelen over covid-19 en verstandelijke beperkingen (VB). Erg vrolijk werd ik daar niet van. De sterftecijfers van mensen met VB zijn schrikbarend hoger dan van mensen zonder VB. Hun kwetsbaarheid, het groepswonen en het in- en uitlopen van aanvankelijk onbeschermde en niet-geteste medewerkers zijn kaasje voor covid-19. En dan alle drastische maatregelen die ontreddering teweeg brengen bij veel mensen met VB. Er werd zelfs hardop getwijfeld of mensen met VB dezelfde zorg en bescherming krijgen als mensen zonder VB.
Het aanvankelijke Nederlandse beleid voor het gebruik van beschermingsmiddelen was voor de verpleeghuissector (ik schaar de VG-sector daar ook maar onder) ‘soepeler’ dan voor ziekenhuizen. Vermoedens dat schaarste van deze middelen daarvoor een drijfveer was, worden openlijk geuit en dito ontkend.
In een artikel werd het VN-Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap (2006) genoemd. Daarin wordt onder andere afgesproken dat alle nodige maatregelen voor de bescherming en veiligheid van personen met een handicap genomen moeten worden (artikel 11). Nederland liep met de ratificatie van dat verdrag overigens ergens achteraan; pas in 2016 werd dat gerealiseerd. En slechts 60 van de 355 Nederlandse gemeenten hebben inmiddels een inclusieagenda opgesteld.*
Gelijke zorgrechten van mensen met VB zijn dus niet per se al gerealiseerd. Niet internationaal, niet nationaal. Een van de auteurs in het feitenoverzicht stelt dan ook dat levens van mensen met VB blijkbaar minder waard worden geacht; dat stigma is er nog steeds.
De tweede covid-19-golf is gearriveerd. Zorg en beleid zijn nu beter voorbereid dan bij de eerste. Een andere auteur in het feitenoverzicht hoopt dat de zorg voor degenen die het minste hebben van het meeste worden voorzien. Het wordt een ware lakmoesproef. En nu maar hopen dat zorg en beleid niet van kleur verschieten.
*https://publicaties.zonmw.nl/onbeperkt-meedoen/de-inclusiegedachte-vraagt-iets-van-alle-fronten/