nr. 28, 24-1-2021
Kamers
Al zo’n 40 jaar loop ik in de VG-sector rond. Inmiddels ben ik op heel wat cliëntenkamers geweest. Het beklemt me wanneer de kamers nauwelijks persoonlijk zijn ingericht. Cliënten hebben, naast hun kleding, maximaal een verhuisdoos vol aan eigen spullen. Het zijn kamers waar ik geen levensverhalen kan reconstrueren.
In de loop der jaren is dit heel veel verbeterd. Maar nog steeds zie ik zulke kamers.
Afgelopen week liep ik een dag mee met een verzorgende in een verpleeghuis. Uit voorzorg. Wanneer de nood in de zorg door de covid-19-crisis te hoog wordt, kan kantoorpersoneel direct invallen voor lekenklussen.
Uiteraard keek ik nieuwsgierig in de kamers rond. Bij deze cliënten kon ik wel iets van hun levensverhaal snappen op basis van wat ik daar zag. Foto’s van toen en nu, eigen meubels, kunst, kindertekeningen, (puzzel)boeken, aandenkens aan reizen en vroegere beroepen. Tijdens de verzorging maakte ik praatjes met de cliënten. Ik vroeg een cliënt naar de grappige kat op een foto. De dame in kwestie vertelde, terwijl de tranen over haar wangen biggelden, dat ze haar kat zo mist, maar dat hij wel goed onderdak heeft gekregen. Dat hakte er flink in.
Thuis gekomen besefte ik weer eens hoe bevoorrecht ik ben dat ik zelfstandig kan leven. En dat mijn huis vol staat met mijn spullen. Mijn kat zat buiten te wachten tot ik het raam voor haar open deed. Waarom zou ze het chipgestuurde kattenluik gebruiken wanneer de afstandsbediening in de buurt is? Uiteraard liet ik haar binnen. Wat een genot dat zij en ik wel een huis delen.
Pas zag ik een webinar over ‘verlies, rouw en zingeving’*. Vooral de nadruk op hernieuwde zingeving blijft mooi.
In de kamers van cliënten zie ik veel verlies en rouw. Maar daar waar persoonlijke herinneringen en voorwerpen aanwezig zijn, zie ik ook de zingeving. Die spullen laten zien wat van belang was en is. Daarmee kan, met alle verlies en rouw, het leven worden herbeleefd en gevierd.
*https://cce.nl/video/video-webinar-verlies-en-rouw