nr. 20, 29-5-2020
Experiment
De verhalen zijn schrijnend. Cliënten die niet snappen waarom hun familie niet meer op bezoek komt. En áls er bezoek komt, waarom er dan glas tussen hen inzit. Cliënten die merken dat een innige knuffel niet meer zo wordt gewaardeerd.
De verhalen zijn ontroerend mooi. Kienen op de gang, een logeerkamer als mini-restaurant, beeldbellen, muziek door beweging, berenwandelingen.
Er werden forse maatregelen genomen om de verspreiding van het covid-19-virus te remmen. Terecht, maar toch… Ik bedacht al snel dat dit heel lang veel gevolgen zal hebben. Ik verwacht(te) veel 'onbegrepen gedrag' (dat overigens vaak wél te begrijpen is). En dat zulk gedrag nog maanden of jaren gaat doorebben. En dan de vrees dat ‘men’ de koppeling tussen het gedrag en de maatregelen niet meer zo snel zal leggen naarmate de tijd verstrijkt. Het 'onbegrepen gedrag' is dan écht onbegrepen.
En toen ineens bleek dat er ook cliënten zijn die wonderbaarlijk goed met de situatie omgaan, gezien hun fors verminderde ‘onbegrepen gedrag'. Ook vanuit de ouderenzorg hoorde ik die verhalen. Wie gaat de incidentenmeldingen daarop analyseren?
En zo vreemd is het eigenlijk toch niet. Voor normalisatie en participatie is dagbesteding/werken een logisch uitgangspunt. Maar via de huidige manier van organiseren wordt dit niet door alle cliënten gewaardeerd. De verhalen zijn bekend. Vervoer naar de dagbesteding: het busje komt (hopelijk) zo. Buschauffeurs die niet begrijpen wat wel en niet handig is, ongeduldig zijn, omwegen moeten maken. Collega’s die toch nét weer anders zijn en doen dan huisgenoten. Weer andere begeleiders. Gedwongen, goedbedoelde variatie in de vertrouwde structuur. Normalisatie en participatie zijn niet voor iedereen je-van-het.
Als experiment had het sluiten van dagbesteding en werk nooit gekund. Onethisch, ongewenst, ongepast, onprofessioneel. Maar nu het dan toch gedwongen gebeurt: al die mooie en minder mooie ervaringen kunnen zomaar veel betere ondersteuning opleveren.